Każdy kto czytał biblię zastanawia się czy Raj istniał naprawdę, czy jest to tylko pełna symboli opowieść chrześcijan, czy faktycznie takie miejsce istniało naprawdę i wiąże się z powstaniem świata? Słowo raj kojarzy nam się z szczęśliwym miejscem, gdzie mamy wszystkiego pod dostatkiem i nic nas nie trapi. W wielu kulturach możemy odnaleźć wątki biblijnego raju, w samej biblii jest dokładny opis tego miejsca.
W poszukiwaniu biblijnego raju
Według biblii Eden był miejscem na ziemi, gdzie Bóg stworzył wspaniałe warunki dla pierwszych ludzi Adama i Ewy. W Raju rosły przeróżne gatunki roślin oraz żyły różne zwierzęta. Pośrodku tego miejsca znajdowało się drzewo życia oraz drzewo poznania dobra i zła. Owoce drzewa życia miały zapewnić nieśmiertelność. Drzewo poznania dobra i zła posiadało owoce zakazane przez Boga. Drzewo życia pojawia się również w księdze Apokalipsy.
Słowo „raj” pochodzi z języka arabskiego i oznacza sad, ogród. Według zapisów z Księgi Rodzaju Raj zajmował duży obszar ziemi. Z Eden wypływała główna rzeka, która dzieliła się na cztery mniejsze: Fyson, Gihon, Chydekel, Eufrates. Niektórzy twierdzą, że miał znajdować się gdzieś w Armenii, lub w Turcji czy Iranie. Raj nie był małym ogrodem, lecz dużym obszarem ziemi, który miały w przyszłości zamieszkiwać liczne pokolenia. Domysłów jest wiele, badacze sugerują się przede wszystkim położeniem biblijnych rzek.
Na terenie Zatoki Perskiej archeolodzy odkryli ślady pierwszego osadnictwa, znajdowały się tam żyzne, obfitujące w plony ziemie, które zapewniały ludziom dobrobyt. Naukowcy twierdzą, że mógł znajdować się tutaj biblijny Raj. Na terenach dzisiejszego morza Martwego występowały powodzie, które kojarzone są z biblijnym Potopem. Źródła Starego Testamentu, a także zapiski babilońskie i Sumeryjskie dokładnie opisują te wydarzenia.
Raj i pierwsi rodzice
Bóg stworzył w Edenie idealne warunki do życia, pierwsi ludzie mieli wszystko zapewnione. Nie posłuchali jednak Stwórcy i złamali zakaz. Diabeł pod postacią węża zwiódł Ewę, która spróbowała jabłka i dała je Adamowi. Po tym czynie Bóg wypędził pierwszych ludzi z raju. Utracili oni nieśmiertelność, poznali dobro i zło. Odtąd wejścia do Raju miały strzec cheruby, trzymające w dłoniach miecze. Miały pilnować, by człowiek nie zjadł owocu z drzewa życia. Pierwsi ludzie nie posłuchali Boga, właśnie grzech nieposłuszeństwa i pychy nazywa się grzechem Adamowym, grzechem pierworodnym lub grzechem prarodziców.
Znaczenie raju dla różnych religii i kultur
Pojęcia „raj” ma wiele znaczeń. Przede wszystkim wiąże się z miejscem stworzonym przez Boga dla pierwszych ludzi. Rajem określamy również miejsce, gdzie zmarli odchodzą po śmierci, a mamy na myśli niebo. Analizując poszczególne kultury pojęcie raju jest podobne.
Dla Greków raj był lesistą krainą, położoną w środkowej części półwyspu Peloponez, zwany Arkadią. Mit o tym wspaniałym miejscu bez trosk i kłopotów, był tęsknotą do spokojnego życia bliskiego natury.
W mitologii Słowian istniała wspaniała kraina w koronie kosmicznego drzewa zwana Rajem lub Wyrajem. Na zimę do Raju miały odlatywać ptaki, czyli dusze zmarłych. Przychodziła stamtąd wiosna.
W Islamie niebo jest miejscem szczęśliwym i spokojnym. Przedstawiany jest jako kraina, gdzie rośnie piękna roślinność i różnorodne gaje, strzeże go anioł Ridwan. W miejscu tym rosną złote drzewa, panuje tam przepych i bogactwo. Na wiernych islamistów czekają 72 dziewice, które mają zostać ich żonami.
Raj dla chrześcijan
Niebo według chrześcijan istnieje i jest to miejsce wiecznego szczęścia. Niektórzy święci mieli wizję nieba lub twierdzą nawet, że przebywali w nim. Przykładem jest święty Andrzej, który dość szczegółowo opisuje niebo. Według jego relacji, przebywał on w niebie przez dwa tygodnie. Opisuje go jako wspaniałą krainę, w której znajduje się winnica. Winorośle posiadały tam złociste liście i duże, złote grona. W opisach tego świętego mowa jest również o trzecim niebie. W pierwszym niebie znajduje się piękny, ogromny krzyż, podobny do tęczy. Wokół niego stoją wielbiący Chrystusa. W drugim niebie święty Andrzej zobaczył ludzi, którzy cały czas byli spokojni, przepełniała ich radość świętowania.
W trzecim niebie święty ujrzał mnóstwo Aniołów wychwalających Boga. Wszędzie znajdowała się ogromna ilość Sił Niebieskich. Tutaj znajduje się Pan Jezus, który zasiada na wspaniałym tronie. Tak więc z relacji świętego Andrzeja wynika, że są trzy rodzaje nieba, pierwsze znajduje się najbliżej ziemi. W Starym i Nowym Testamencie istnieją opisy mówiące, że raj znajduje się na wschodzie. W biblijnych obrazach niebo przedstawiane jest jako „niebiańska Jerozolima”, czyli występują tu porównania do miasta o niezwykłych budowlach, ogrodach i pałacach. Panuje tutaj oczywiście spokój, harmonia i szczęście.
Święta Siostra Faustyna również doznała wizji nieba. W swoim dzienniczku opisuje, że w niebie wszystkie stworzenia oddają Bogu cześć i chwałę, a Bóg obdarza je łaskami i ciągle uszczęśliwia.
Raj w mitologii
Raj ogólnie każdemu kojarzy się z miejscem szczęśliwym, z dostatkiem i życiem bez trosk i chorób. Pojęcie to istniej w różnych kulturach. Również w starożytnych krajach Bliskiego wschodu krążyły różne legendy i wierzenia o tym niesamowitym miejscu.
W starożytnym Egipcie wierzono, że podróż zmarłego jest bardzo ważna, na jej drodze pojawiają się przeróżne przeszkody, które utrudniają dotarcie do Wielkiej Sali Obu Prawd i na Sąd Ozyrysa. Jeżeli Ozyrys uważał, że zmarły zasłużył na to, to może on odejść do Jaru, by żyć tam szczęśliwie i wiecznie.
W greckich mitach często była mowa o gajach hiperborejskich, które znajdować się miały na dalekiej północy. Grecy uważali je za miejsce szczęścia i dostatku. Bardzo ważną rolę odgrywał tu również ogród Hesperyd. Rosła tam jabłoń rodząca niezwykłe jabłka, dające młodość i siły. Legenda mówi, że wyspy Hesperyd były pozostałością po zatopionym kontynencie Atlantydzie. Podobno, gdy ten kontynent toną, to magia świętego gaju uchroniła go przed całkowitą zagładą. Wyspy te były położone w odosobnionym miejscu, Zeus i Posejdon potrafili je tylko odnaleźć.