Kultura i tradycja celtycka była bardzo bogata, narodziła się na terenie południowych Niemczech, między Lasem Czeskim a Renem. Celtowie byli grupą ludów indoeuropejskich. Są oni przodkami przede wszystkim Irlandczyków, Szkotów, Walijczyków i Bretończyków. Rozprzestrzenili się po całej Europie. Słowo „Celtowie” w podstawowym rozumieniu oznacza wojowników. Sami uważali się za doskonałych żołnierzy.
Sporo informacji o Celtach pozostawił Juliusz Cezar, który toczył z nimi wiele walk. Mało jest jednak informacji mówiących o ich wierzeniach, wszelkie informacje opierają się na znaleziskach archeologicznych oraz informacjach historyków greckich i rzymskich. Wiele informacji przekazywanych było ustnie i nie utrwalanych w dziełach.
Tradycje i kult wśród Celtów
Celtowie wierzyli, że dusze zmarłych przebywają blisko wielkich głazów zwanych menhirami. Miały tam też przebywać dusze nienarodzonych dzieci. Menhiry były to wielkie, nieociosane głazy, były ustawiane pionowo na grobach zmarłych. Miały nawet do 20 metrów wysokości, występowały pojedynczo, lub ustawione były równo w szeregach.
Bardzo ważny element w ich wierzeniach stanowiły drzewa. Przykładem są jabłonie, bardzo często na rzeźbach i malowidłach występują kwitnące gałęzie, a także głowy końskie.
Kolejnym znanym obrzędem był Altrom. Polegał on na oddaniu dziecka do obcej rodziny na czas siedmiu lat. Zazwyczaj była to rodzina z rodu matki. Najczęściej takie dziecko było później najbardziej związane z przybraną rodziną. Ślubne i nieślubne dzieci miały takie same prawa.
Wśród Celtów popularny był ustrój matriarchalny. Król dziedziczył tron zazwyczaj po matce, rzadziej po ojcu.
Wśród Celtów dominował kult Matki Ziemi oraz bóstw kobiecych. Ciekawym obrzędem była kąpiel królów czy kapłanów w końskim rosole, który sprawiał, że taka osoba stawała się pełnomocnikiem bóstwa.
Obrzędom inicjacji objęci byli również młodzi chłopcy, którzy poprzez różne działania, zabiegi przechodzili do klasy wojowników. Polegały one min. na zanurzeniu się w kotle napełnionym wodą. Podania mówią, że młodzi poddawani byli tym rytuałom, gdy zdobyli pierwsze krwawe zdobycze, czyli głowę wroga. Tak więc jednym ze zwyczajów było odrąbywanie głów wrogom. Te zdobycze były przechowywane w domach lub świątyniach. Przechowywano je, by posiąść władzę nad tym człowiekiem i jego duszą, wierzono bowiem, że głowa jest mieszkaniem duszy. Posiadając głowy wroga, zakładano, że przejmuje się jego moc.
Okrutne ofiary Celtów
Druidzi byli znani z przerażających rytuałów i składania ofiar. W zależności od boga, w różny sposób składano ofiary. Ofiary dla boga niebios Taranisa palono, bogu Esusowi – wieszano. Niektórych również topiono, ofiary czasem nabijano na pal lub palono żywcem. Były to więc czyny okrutne i krwawe.
Przed świątyniami składano ofiary zwierzęce. Zwłoki bydła umieszczano w jamach ofiarnych przed świątynią.
Archeolodzy swoimi znaleziskami udowodnili, że Celtowie często postępowali nieludzko. Przykładem jest odnalezione sanktuarium, które posiadało bramę ozdobioną dwunastoma czaszkami. Druga odnaleziona świątynia wypełniona była niezliczoną liczbą kości ludzkich, bez czaszek. Były to najprawdopodobniej ciała zabitych wrogów, obrażenia kości były duże, a szkielety powykręcane w nienaturalny sposób.
Archeologowie odkryli wiele miejsc świadczących o okrutnych rytuałach Celtów.
Druidzi
Druidzi byli to kapłani, magowie, pełnili ważne funkcje w społeczności celtyckiej. Oprócz sprawowania obrzędów i nauczaniu duchowemu, kontaktowali się z bóstwami i sprawowali sądy. Zajmowali się wróżeniem z wnętrzności zwierząt i z lotu ptaków.
Przekazywali wiedzę o religii w formie ustnej. Takie studia trwały około dwadzieścia lat, nauczano ją na pamięć. Nauczali oni również cnót moralnych oraz strzegli tradycji. Przekazywano młodzieży wiedzę o reinkarnacji, czynieniu dobra, o waleczności i męstwie.
Druidzi nakładali na różne osoby nakazy i zakazy, złamanie ich wiązało się z karami sił magicznych.
Uważano, że kapłani mają wielki wpływ na przyrodę, że mogą zmieniać pory roku, oraz rozkazywać żywiołom.
Druidzi zajmowali się zielarstwem, znali się na magicznych roślinach, posiadali wiedzę o odpowiednim sposobie ich zbierania.
Wśród druidów jeden z nich zajmował naczelne stanowisko, podlegali mu wszyscy kapłani. Najczęściej był wybierany przez zrzeszenie druidów.
Kapłani zaliczali się do arystokracji plemiennej, byli otaczani szacunkiem i uznaniem. Można wyróżnić trzy kategorie kapłanów. Pierwszą stanowili bardzi, zajmowali się śpiewaniem pieśni podczas uroczystości oraz przechowywali legendy o bogach, kolejni to filidowie- zajmowali się magią i wróżbami. Ostatnią grupą byli druidzi- mieli największe prawa.
Na początku Celtowie nie budowali świątyń, uważali bowiem niektóre gaje za święte i tam odprawiano różne obrzędy. Dopiero pod wpływem kultury rzymskiej zaczęto budować sanktuaria.
Krzyż celtycki
Krzyż celtycki występuje w postaci czteroramiennego krzyża umieszczonego w okręgu, nawiązuje do celtyckich wianków. Obecnie symbol ten akceptowany jest przez kościół katolicki i wiąże się z chrześcijaństwem.
W Kornwalii, Walii, w Irlandii znajdują się wolno stojące krzyże z runicznymi inskrypcjami.
Ten czteroramienny krzyż umieszczony w okręgu wiąże się z bogiem Odynem. Ramię pionowe ma oznaczać świat materialny, a poziome świat duchowy. Koło na którym umieszczony jest krzyż oznacza harmonię i jedność. Ten właśnie krzyż nazywany jest krzyżem słonecznym, to właśnie on symbolizował słońce.
Celtowie posługiwali się runami, były to znaki, które miały zapewnić bogactwo i szczęście.
Symbole wśród Celtów miały istotne znaczenie. Plecionka wieczności – poczwórny węzeł na bazie koła oznaczał niekończące się koło życia. Plecionka tarczy oznaczała ochronę, ozdabiano nim ubrania dzieci, chorych i wojowników. Plecionka żeglarza oznaczała miłość, w symbolu tym połączone były dwa elementy np. dwa sznury związane w węzeł. Bardzo ważnym symbolem było również drzewo życia, oznaczające wiedzę, mądrość, wartości duchowe, czy też rozwój na wyższych poziomach.