Wikingowie byli wczesnośredniowiecznymi mieszkańcami dzisiejszej Danii, Szwecji, Norwegii, nazywani byli również ludem północy lub Normanami. Kojarzeni byli jako krwiożerczy żeglarze, którzy dokonywali podbojów, zabierając ogromne łupy. Mieli również wyjątkową żyłkę do handlu. Z natury kochali przygody, dlatego wiele podróżowali, drugą przyczyną był fakt, iż w Skandynawii ziemi uprawnej nie było wiele. W ich kulturze to najstarszy syn dziedziczył po ojcu ziemię, pozostali synowie musieli radzić sobie sami, dlatego wyruszali na podboje innych ziem.
W IX wieku podbili tereny od Wielkiej Brytanii po wybrzeże Bałtyku. Dotarli do Italii a nawet Ameryki. Nie mieli sobie równych, historycy próbują dociec ich fenomenu. Byli doskonałymi żeglarzami, ciągle mieli styczność z nieprzychylnymi morzami. Budowali smukłe, szybie lodzie napędzane żaglami i wiosłami. Posiadali również ogromne łodzie handlowe.
Oprócz zdolności wojennych, byli doskonałymi handlowcami i szybko się bogacili. Handlowali niewolnikami, rogami legendarnych jednorożców, które faktycznie były kłami narwali przywożonych z Grenlandii. Ich spryt i pomysłowość dawał im bogactwo. Handlowali również tkaninami, drewnem, metalami, kamieniami szlachetnymi i biżuterią. Mieli oni kontrolę nad głównymi szlakami handlowymi Europy, zdominowali ludność do tego stopnia, iż tylko oni polowali w lasach na zwierzynę. Handlowali również futrami, które były bardzo cenione. Słynną wsią skandynawska w Europie była Ruś Kijowska.
Wierzenia Wikingów
Religia Wikingów była bardzo rozbudowana, przetrwała aż do dwunastego wieku, później rozpowszechniło się chrześcijaństwo. Źródła z których dowiadujemy się o religii Normanów to min.”Edda młodsza” i „Edda starsza” . Powstały one między 750 a 1050 rokiem. Ten czas nazywany był „złotym wiekiem” Wikingów, kwitła ich pozycja ekonomiczna.
Bóg wojny czuwał nad wojownikami i to on decydował o wynikach bitwy. Odyn w mitologii południowogennej zwany jest Wadana. Przez Normanów uważany był za stworzyciela nieba, ziemi, wszechświata. Odyn stworzył ziemię z ciała olbrzyma Ymira, z jego kości powstały góry, z zębów skały, a z krwi morza i wody. Posiadał on ogromną energię, mądrość, która pochodziła od zmarłych.
Odyn zazwyczaj przedstawiany był zazwyczaj w niebieskim płaszczu, w dłoniach miał magiczną włócznię – Gurgir.
Kolejnym ważnym bogiem był Thor – syn Odyna. Był panem burz i grzmotów, opiekował się ludźmi a jego największymi przeciwnikami były olbrzymy. Otaczany był szczególną sympatią wśród ludzi, proszono go o urodzaje. Dąb był drzewem poświęconym Thorowi. Jego atrybutem był młot, z którym się nie rozstawał. Uważano, że gdy nim rzucał, wyzwalał pioruny.
Kolejnym synem Odyna był Tyr, bóg ten był bardzo sprawiedliwy i wydawał mądre wyroki. Szczególna czcią był otaczany przez wszystkich mężczyzn. Bogiem poezji i elokwencji był Bragi. Był spokojny, nigdy nie zajmował się walką czy przemocą. Jego żoną była Idunn, która przechowywała złote jabłka, dające bogom nieśmiertelność. Idunn była boginią wiosny. Złote jabłka podawała bogom na przyjęciach w Asgardzie. Dzięki nim, zachowywali oni wieczną młodość i urodę.
Boginią domowego ogniska była Frigg. Była patronką również małżeństw i porodów. Otaczana była szczególnym szacunkiem, jej małżonkiem był Odyn. W czasie długiej nieobecności Odyna, została wspólną małżonką jego braci, Wilego i Wie. Posiadała zdolność jasnowidzenia.
Jedną z najpiękniejszych bogini była Sif, żona Thora. Miała piękne rude włosy, w mitologii opisuje się je jako złote, najprawdopodobniej symbolizowały łany zbóż. Bogiem światła i wiosny był Baldur, piękny młodzieniec, którego wszyscy kochali, był bowiem sprawiedliwy i szlachetny.
Magia wśród Normanów
Dla wikingów magia miała wielkie znaczenie. Mogli ją uprawiać mężczyźni jak i kobiety. W kulturze Normanów kobieta zajmowała szczególne ważne miejsc. To one zazwyczaj zajmowały się tą tajemniczą sferą życia. Magią zajmowały się wieszczki. Mieszkały poza osadą, miały kontakt duchowy z zaświatami. Kobiety, które umiały tkać, uważano, że szczególnie mogą być lubiane przez bogów. Tkając kobiety mogły zapewnić sobie przychylność bogów, a przy tym tworząc tkaninę zamykały w niej magię.
Magia stosowana była tutaj w celu zabezpieczenia przed nieszczęściami, zemstą i cierpieniem. Poznawano w ten sposób również przyszłość. Magia u Wikingów dzieli się na wiele odmian. Seidr np. dotyczy rytuałów magii zło czynnej, prowadzącej do nieszczęść, chorób i omamów, poprzez magiczne leczenie. Spae to magia polegająca na kształtowaniu przyszłości. Normanowie wierzyli że życiem rządzi fatum. Kolejny rodzaj to Galdr – magia śpiewu, należy też wyróżnić magie Run.
Normanowie uważali, iż posiadają magiczne kamienie, które podczas żeglugi ułatwiały im poruszanie się po niebezpiecznych morzach. Kamienie te miały świecić, pokazując pozycję słońca, mimo iż nie zawsze było ono widoczne lub był już półmrok.
Skąd wzięły się runy?
Słowo runa wiąże się z kulturą nordycką. Według ich wierzeń runy zostały podarowane ludziom od Odyna. Runy służyły do wróżenia oraz wykonywania talizmanów. Niewiele osób posiadało umiejętność przepowiadania przyszłości z tych symboli. W magii runicznej występowały odpowiednie rytuały. Do tej pory niektórzy wróżą sobie z run. Uważane są one za energetyczno- magiczne przedmioty.
Życie po śmierci według Wikingów
Śmierć towarzyszyła Wikingom cały czas. Byli oni do niej przyzwyczajeni, byli bowiem wojownikami. Również choroby, zabójstwa czy śmierć przy porodzie nie były im obce.
Wikingowie wierzyli, że po śmierci wojownicy, którzy zostali zabici w boju zostają zabierani przez piękne kobiety Walkirie do Valhalli, tutaj wiodą wspaniały żywot. Drugim królestwem świata zmarłych jest Niflheim, gdzie trafiają osoby umierające z powodu choroby czy starości. Władzę sprawuje tu królowa Hel. Jest to przerażająca kraina, ale nie ma w niej kar. Wikingowie często pogrzeby swoich najbliższych organizowali na łodziach. Ciała były układane na łódkach, czasem palono je na pokładzie. Często też grzebano zmarłych z jego dobytkiem, by dobrze wiodło mu się również po śmierci. Biedniejsi mieszkańcy byli wyprawiani w małych łódkach, bogaci w większych łodziach pełnych doczesnego dobytku. Często też wraz z dobytkiem, umieszczano na łodzi zwierzęta i niewolników zmarłego. Wszystkich zmarłych chowano z wielką starannością, pochowek był bardzo ważny. Siódmego dnia wyprawiano stypę, wtedy też rozstrzygano sprawy dziedziczenia.