Depresja, objawy, rodzaje, przyczyny i leczenie

Depresja jest bardzo poważną chorobą. Naukowcy uważają, że depresja ma szkodliwy wpływ na nasz mózg i na nasze ogólne zdrowie. Podobno jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności. Depresja jest chorobą, która dotyka coraz większą ilość osób. Może ujawnić się u każdego niezależnie od płci, posiadanego majątku czy statusu społecznego.

Ogólnie depresja dotyczy zaburzeń nastroju ale także występują tutaj objawy fizyczne. Osoby chore na depresję są wiecznie przygnębione, smutne, niechętnie podejmują działania, nic ich nie cieszy. Mają niską samoocenę, wszystko widzą w ciemnych barwach, nie wierzą w swoje możliwości. Są z tego powodu bardzo nieszczęśliwi.

Niektóre osoby czasem mylą depresję ze smutkiem. Jednak istnieje tutaj wielka różnica. Depresja różni się od smutku min. czasem trwania. Może niszczyć człowieka miesiącami, a nawet latami. Smutek jest krótkotrwały, po kilku dniach przechodzi, najczęściej jest efektem jakiegoś negatywnego zdarzenia, depresja czasem nie ma takich przyczyn. Depresję należy leczyć, często jest to długotrwały proces, natomiast smutek przechodzi sam. Bardzo ważna jest diagnoza i szybkie reagowanie, ponieważ nierozwiązany problem będzie narastał.

Przyczyny depresji

Przyczyny biologiczne wynikają min. z nieprawidłowo funkcjonującego OUN (Ośrodkowego Układu Nerwowego) na poziomie komórkowym czy białkowym. Badania naukowe nie odnalazły genu odpowiedzialnego za depresję, jednak wykryty kilka miejsc w genie ludzkim, które są nieco inne u osób chorych na depresję.

Z punktu biologicznego uważa się, że depresja może pojawić się i współistnieć przy wielu przewlekłych chorobach, takich jak np. cukrzyca, zapalenie stawów czy nowotwory. W wyniku ciężkich chorób, obniża się nastrój, pojawia się depresja.

Mimo, iż nie wykryto genu, który powoduje depresję, wysunięto tezę, iż jeśli ta choroba występuje w danym pokoleniu, to znów może się ujawnić w następnym. Depresja w rodzinie to czynnik występowania tej choroby a właśnie w kolejnych pokoleniach. Podobno to kobiety są dwukrotnie bardziej narażone na tą chorobę. Może to wynikać min. z większej wrażliwości emocjonalnej. Za wahanie nastrojów odpowiedzialne są również hormony, przede wszystkim estrogeny. Właśnie w czasie menopauzy wiele kobiet ma skłonności depresyjne.

Czynniki biochemiczne mogą być związane z niedoczynnością tarczycy. W takiej sytuacji mogą pojawiać się zachowania depresyjne. Co jest zadziwiające, gdy zażywają brakującą tyroksynę, objawy zaraz ustępują.

Kobiety mogą odczuwać również stany depresyjne przed menstruacją. Wahania hormonalne w tym czasie mogą być bardzo dokuczliwe. Również takie stany mogą występować po urodzeniu dziecka i w czasie menopauzy.

W stanach depresyjnych wydziela się spora ilość kortyzolu, która jest zabójcza dla komórek mózgowych. Wpływa zwłaszcza na hipokampa, który odpowiada min. za pamięć długotrwałą.

Dla organizmu ważny jest również odpowiedni poziom serotoniny. Jest to hormon wydzielany w podwzgórzu. Przekazuje on min. informacje między komórkami mózgowymi.  Jeśli jej poziom jest obniżony, to może dochodzić do skłonności agresywnych, lęków czy zaburzeń depresyjnych.

Uwarunkowania psychologiczne to kolejny czynnik, który może powodować depresję. Bardzo ważnym czynnikiem decydującym jest nastawienie do życia, do innych ludzi, do pracy. Negatywny sposób myślenia jest jednym z czynników, które mogą przyczyniać się do depresji. Jeśli ktoś nie wierzy w siebie, ma kompleksy, ciągle ma poczucie winy, wspomina złe, negatywne chwile, to wszystko może wywołać i podtrzymać depresję. Wszystkie negatywne emocje, które utrzymują się przez dłuższy czas, mogą powodować wielkie szkody. Depresja należy do najbardziej znanych chorób psychicznych. Dotyka coraz więcej osób, niekiedy jest bagatelizowana i nie leczona. Niestety może to prowadzić do nieszczęśliwego finału. Depresja nazwana jest „bólem duszy”.

Do depresji mogą przyczynić się traumatyczne przeżycia, nieszczęśliwe sytuacje losowe, choroby, czy samotność.  Osoby, które zostały pozostawione same sobie, nie mają pomocy od najbliższych, są w trudnej sytuacji. W depresji bardzo ważna jest pomoc specjalisty ale także  wsparcie rodziny czy najbliższych przyjaciół.

Rodzaje depresji

Depresja reaktywna jest wynikiem złych przeżyć, tragicznych wydarzeń, niepowodzeń w pracy czy w szkole. Osoby dotknięte tym rodzajem depresji są bardzo wrażliwe na psychoterapię i pomoc ze strony innych. Depresja  ta ma krótszy przebieg, niż w przypadku innych odmian.

Depresja maskowana– charakteryzuje się występowaniem różnych dolegliwości zdrowotnych, np. zaburzenia pamięci, zaparcia, bóle głowy, zespół  jelita drażliwego, bóle nerwów obwodowych.

Depresja endogenna-jest to choroba psychiczna. Może być związana z niekorzystnymi wydarzeniami życiowymi, ale nie koniecznie. Trwa długo i wymaga leczenia farmakologicznego. Cechami charakterystycznymi tej depresji są:  spadek masy ciała, myśli o śmierci, obojętność uczuciowa, zaburzenia snu. Może pojawić się kilka razy w ciągu życia. Może wystąpić w kolejnych pokoleniach.

Depresja według klasyfikacji IDC 10

• zaburzenia afektywne dwubiegunowe,
• epizody depresyjne,
• zaburzenia depresyjne nawracające,
• uporczywe zaburzenia nastroju,
• depresja poporodowa.

Depresja dwubiegunowa to choroba afektywna, występująca cyklicznie. Pojawiają się tutaj naprzemiennie epizody manii i depresji, przeplatane pozornym zdrowiem. Może to być efekt złej pracy neuroprzekaźników, a może wynikać z wad wrodzonych powstałych w życiu płodowym. Za przyczynę uważa się również dziedziczenie oraz mikrouszkodzenia mózgu. Ta choroba rozpoczyna się raczej w młodym wieku, przed trzydziestym piątym rokiem życia, przez częste nawroty choroby, wpływa negatywnie na wszystkie sfery życia. Niektóre z leków mają działanie uspakajające, pomagają w  bezsenności i pobudzeniu. Inne mają na celu znów łagodne pobudzenie.

Leczenie depresji

Bardzo ważna jest właściwa diagnoza i odpowiednia terapia.

Rozpoznanie tej choroby opiera się najczęściej o występowanie minimum pięciu objawów, które występują w przeciągu dwóch tygodni:

• obniżenie nastroju,
• bezsenność,
• utrata zainteresowań,
• podniecenie lub spowolnienie, które występuje niemal codziennie,
• nawracające myśli o śmierci,
• ciągłe uczucie zmęczenia,
• obniżona samoocena,

Leczenie depresji często opiera się zazwyczaj o leczenie farmakologiczne, czyli przyjmowanie odpowiednich leków psychotropowych. Stosowane preparaty mają wysoką skuteczność, zazwyczaj ich działanie ujawnia się po dłuższym stosowaniu od dwóch do czterech tygodni.

U osób, którym towarzyszą lęki i natrętne myśli sprawdza się lek Sertralina. Grupą leków przeciwdepresyjnych są IMAO inhibitory monoaminooksydazy, które stosuje się w przypadku objawów  obsesyjnych, histerycznych czy mających stany lękowe. Tak więc istnieje spory asortyment leków, które są odpowiednie do danego typu depresji.

Bardzo ważna jest również psychoterapia. Prowadzona jest ona przez odpowiedniego terapeutę, może przybierać formę indywidualną lub grupową. Bardzo ważna jest współpraca między pacjentem a terapeutą.